Voorbereiding Mainapokhari

Vooraleer naar Mainapokhari te vertrekken moeten we terug afzakken naar het huis van Jagat om de spullen te selecteren en in te laden die vervoerd moeten worden. Onze arts is ook van de partij want die moet bepalen wat er nu allemaal mee moet in een eerste vrachtwagen.

Eerst moeten we nog een filmpje opnemen voor een award die ik in de komende dagen zal ontvangen van het HuisvandeMens Maasland. Door mijn verblijf hier moest er dus een andere oplossing komen. Albert was bereid om te filmen in buurt van de Pashupatinath Tempel, een groot hindoecomplex waar dagelijks crematies doorgaan. Zo gezegd, zo gedaan en wij op weg naar de tempel.

Op verschillende plaatsen gefilmd om een sfeerbeeld weer te geven en uiteindelijk dan ook nog eens aan de ingang van de tempel om mijn boodschap in de spreken. Genoeg filmmateriaal dachten we om iets goeds van te kunnen monteren door de mannen van monkey bussinez.

Zelfs een leuk filmpje met echte apen van hier. In ons enthousiasme echter niet gedacht aan de internetsnelheid in Nepal. We moesten dus een keuze maken en uiteindelijk bleef er nog een filmpje over en zelfs dat moesten we comprimeren om het via drop box te kunnen uploaden. Tja, c’est la vie en ben benieuwd of er iets van geworden. De filmpjes kunnen we in ieder geval achteraf nog gebruiken.

Na het filmen richting Bhaktapur om de vrachtwagen te laden. Weer netjes op tijd, maar toch een halfuurtje later, wat ondertussen beginnen we het natuurlijk ook te leren. Toch terug de eersten en dus maar even wachten wat er nu gaat gebeuren. De grote vrachtwagen kan niet tot bij het huis komen, dus moet er eerst een kleine gecharterd worden en een paar sterke mannen.

Uiteindelijk is iedereen en alles aanwezig en begint het sorteren van het materiaal onder het alziend oog van onze dokter Sangy. De moderne ziekenhuisbedden zijn loodzwaar en moeten echt getild worden met vier personen en met wat duwen en wringen krijgen we er drie op zo een kleine vrachtwagen. Daarnaast worden letterlijk alle gaten opgevuld en blijven de mannen maar stapelen. 

We moeten wegkijken want dit gaat niet goed denken we. Maar zoals meestal hier lost dit zich wel op en de eerste vracht kwam goed bij de vrachtwagen aan.

Na nog een kleine vrachtwagen, werd er maar besloten om een tweede grote vrachtwagen te laten aanrukken zodat alle materiaal mee kon naar de kliniek. Na enkele telefoontjes bleek dat hier op een zondag ook wel te lukken. Dus maar blijven doorstapelen tot alles weg en het laatste kleine vrachtwagentje op weg was naar de grote. Wij dan ook maar de biezen gepakt, want de volgende dag moesten we op tijd vertrekken naar Mainapokhari. We reden langs de grote vrachtwagens, de bedden netjes gestapeld en de rest, nou ja……. alles was mee.

Vooraleer te gaan slapen bond Mister Roepie de strijd weer aan met de cockroaches (kakkerlakken), beestjes van een redelijke omvang, die Fer per se uit de kamer wou hebben voordat Marlies kwam. Een echt gevecht met de toch wel slimme en rappe beestjes. Fer ging er met het bakje achter aan, op de vloer, achter de kast, achter het bed….. Dus Fer met de petzl in aanslag achter de beestjes, eentje was zeer hardnekkig en verstopte zich onder het bed. Bed naar voor, naar achter, weg van de muur en maar schijnen en langs de kanten kijkend, het beestje net vindend ….. tot Fer het hoofd oprichtte en …. op 20 cm van zijn gezicht zat het beestje hem aan te kijken en precies te grijnzen….Maar Fer kennende, kreeg hij de kakkerlak toch te pakken en werd ie netjes buiten gezet.