Bijna elke dag naar het kantoor van Himalayan
leaders om verder te gaan met voorbereiding voor de opening van de kliniek. Er
moet nog van alles geregeld worden; goed dat je toch maar besloten hebben om
vroeger naar Nepal af te reizen en voor de zekerheid gaan we over enkele dagen
ook naar Mainapokhari in het Dolakha district waar de kliniek is gevestigd. Even
kijkje nemen hoe ver het al staat met de kliniek, want weldra moet ook het
materiaal uit de container uit Nederland naar daar getransporteerd worden. Ondertussen lijsten maken van x-ray,
bloedanalysemachines en nog veel meer. We hebben al enig idee van wat er
allemaal moet komen, maar we zijn geen artsen.
De arts en verpleegkundigen, personen
die al werkzaam zijn in het Nagarik Community Teaching Hospital treffen we in
de namiddag bij Jagat zijn huis in Bhaktapur. Dus wij richting Jagat door het
ondertussen welbekende Nepalese verkeer. Om elf uur zijn we ter plekke en we
zijn de eersten, zal wel terug het Nepalese uur zijn. Gelukkig prachtig weer en
we installeren ons maar op het terras en genieten van het uitzicht.
Als het medische
team arriveert, beginnen we onmiddellijk te vergaderen. De arts, Sangi, is in
ieder geval zeer energiek. Een verslag van de vergadering is moeilijk te geven;
Nepalezen die door elkaar praten, Nederlanders die onderling overleggen en uiteindelijk
worden er in het Engels besluiten genomen. Om het kort te houden, de arts,
wordt de manager van de kliniek en zal de zaak trekken. Een van deze dagen zal
het materiaal van de Nederlandse container dat bij Jagat is opgeslagen verscheept
worden naar Mainapokhari. De lijst met de medische apparatuur wordt kritisch
bekeken en de volgende dag zullen, Jagat, dr Sangi, Albert en Fer en de groep
wordt steeds groter op pad gaan om de materialen te bekijken en te testen bij
de verschillende leveranciers. Zo de vergadering afgelopen, de biertjes komen
op tafel en hoor de ook de dal bhat. Dus we eten maar uit beleefdheid en
denken, dit wordt de laatste, goed wetende dat dit niet het geval zal zijn.
Een volgende
dag, de vergaderingen blijven maar duren, besluiten we toch maar even Thamel,
het oude gedeelte van Kathmandu in te lopen om onze klassieke Nepalese pakjes
voor de plechtigheid van Marina en de opening van de kliniek te laten aanmeten.
In ieder geval hebben we ook de maten mee van de mannen die nog nakomen, dus
Patrick en Oeno. Na de wirwar van straatjes en steegjes komen bij de kleermaker
die dan toch de geschikte stoffen heeft. Ze willen ons al onmiddellijk in kant en
klare pakken steken, maar dat is gezien onze maten toch iets moeilijker dan
gedacht. Dus dan maar de maten toespelen, maar zo werkt het natuurlijk niet.
Eerst toch nog even onderhandelen over de prijs, want anders ben toch altijd
het haasje. Gelukkig hebben we Indira bij ons en die kent de prijzen en weet
ook van wanten als het op pingelen aankomt.
Trouwens de maten die we al hadden
opgemeten zijn hier eigenlijk irrelevant. Binnenbeen, van heup tot enkel,
borstomtrek……ze nemen hier dus echt andere maten. Twee keer iets aan de hals,
weet nog altijd niet waarom, de kuitomvang, achteraf is dat wel duidelijk
geworden. Dat alles speelt zich dus af in een piepklein winkeltje. Maar met de
maten is het natuurlijk nog niet gedaan, nu mochten we ook nog aan de slag om
de stof voor broek en tja, hoe moet je het noemen, hemd? uit te kiezen en de
stof voor een tja, vestje zonder mouwen. De topie, het hoedje had ik al vorig jaar al voor mijn verjaardag gekregen, dus dat was een probleem minder.
Na vele stoffen bekeken, gevoeld te
hebben had ieder dan ook zijn gading gevonden. Zal wel leuk staan, alleen……. mijn
slippers of wandelschoenen zal ik toch niet kunnen dragen op zo een pak. Dus op
de terugweg maar gestopt bij een grote supermarkt om schoenen te kopen. Het
water viel ondertussen met bakken uit de lucht en we rennen dus snel het
warenhuis in naar de 4de verdieping, de schoenenverdieping. Veel
keuze en hier heeft men te minste een goede service. Bij elke maat, 37, 38…, 43
staat er een aparte verkoper. Ik twijfelde dus tussen 42 of 43 en kreeg dus te
maken met twee verkopers. Omdat Albert ook in die grootte zat, kwam er dus nog
een verkoper bij. Voor Fer, tja dat was een probleem, die 45 of 46 lag hier
niet voor de hand en dus geen nieuwe schoenen voor Fer. Maar Fer had natuurlijk
zijn geheime wapen, Marlies, achter de hand en zij zou hem wel de gepaste
schoenen uit Nederland meebrengen zodat hij niet voor joker zou staan.
Na de
kledingsperikelen lekker naar het appartement waar ons biertje van 64 cl al op
ons lag te wachten in de diepvries. Ondertussen de zon terug van de partij, dus heerlijk genieten op het terras met zicht op de prachtige woleknformaties. Na een paar biertjes gingen we richting
bed, waar we heerlijk geslapen hebben….. enkel Mister Roepie, Fer, had een strijdvaardige
nacht achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten