Voorbereiding Mainapokhari

Vooraleer naar Mainapokhari te vertrekken moeten we terug afzakken naar het huis van Jagat om de spullen te selecteren en in te laden die vervoerd moeten worden. Onze arts is ook van de partij want die moet bepalen wat er nu allemaal mee moet in een eerste vrachtwagen.

Eerst moeten we nog een filmpje opnemen voor een award die ik in de komende dagen zal ontvangen van het HuisvandeMens Maasland. Door mijn verblijf hier moest er dus een andere oplossing komen. Albert was bereid om te filmen in buurt van de Pashupatinath Tempel, een groot hindoecomplex waar dagelijks crematies doorgaan. Zo gezegd, zo gedaan en wij op weg naar de tempel.

Op verschillende plaatsen gefilmd om een sfeerbeeld weer te geven en uiteindelijk dan ook nog eens aan de ingang van de tempel om mijn boodschap in de spreken. Genoeg filmmateriaal dachten we om iets goeds van te kunnen monteren door de mannen van monkey bussinez.

Zelfs een leuk filmpje met echte apen van hier. In ons enthousiasme echter niet gedacht aan de internetsnelheid in Nepal. We moesten dus een keuze maken en uiteindelijk bleef er nog een filmpje over en zelfs dat moesten we comprimeren om het via drop box te kunnen uploaden. Tja, c’est la vie en ben benieuwd of er iets van geworden. De filmpjes kunnen we in ieder geval achteraf nog gebruiken.

Na het filmen richting Bhaktapur om de vrachtwagen te laden. Weer netjes op tijd, maar toch een halfuurtje later, wat ondertussen beginnen we het natuurlijk ook te leren. Toch terug de eersten en dus maar even wachten wat er nu gaat gebeuren. De grote vrachtwagen kan niet tot bij het huis komen, dus moet er eerst een kleine gecharterd worden en een paar sterke mannen.

Uiteindelijk is iedereen en alles aanwezig en begint het sorteren van het materiaal onder het alziend oog van onze dokter Sangy. De moderne ziekenhuisbedden zijn loodzwaar en moeten echt getild worden met vier personen en met wat duwen en wringen krijgen we er drie op zo een kleine vrachtwagen. Daarnaast worden letterlijk alle gaten opgevuld en blijven de mannen maar stapelen. 

We moeten wegkijken want dit gaat niet goed denken we. Maar zoals meestal hier lost dit zich wel op en de eerste vracht kwam goed bij de vrachtwagen aan.

Na nog een kleine vrachtwagen, werd er maar besloten om een tweede grote vrachtwagen te laten aanrukken zodat alle materiaal mee kon naar de kliniek. Na enkele telefoontjes bleek dat hier op een zondag ook wel te lukken. Dus maar blijven doorstapelen tot alles weg en het laatste kleine vrachtwagentje op weg was naar de grote. Wij dan ook maar de biezen gepakt, want de volgende dag moesten we op tijd vertrekken naar Mainapokhari. We reden langs de grote vrachtwagens, de bedden netjes gestapeld en de rest, nou ja……. alles was mee.

Vooraleer te gaan slapen bond Mister Roepie de strijd weer aan met de cockroaches (kakkerlakken), beestjes van een redelijke omvang, die Fer per se uit de kamer wou hebben voordat Marlies kwam. Een echt gevecht met de toch wel slimme en rappe beestjes. Fer ging er met het bakje achter aan, op de vloer, achter de kast, achter het bed….. Dus Fer met de petzl in aanslag achter de beestjes, eentje was zeer hardnekkig en verstopte zich onder het bed. Bed naar voor, naar achter, weg van de muur en maar schijnen en langs de kanten kijkend, het beestje net vindend ….. tot Fer het hoofd oprichtte en …. op 20 cm van zijn gezicht zat het beestje hem aan te kijken en precies te grijnzen….Maar Fer kennende, kreeg hij de kakkerlak toch te pakken en werd ie netjes buiten gezet.

Vervolgdagen

Bijna elke dag naar het kantoor van Himalayan leaders om verder te gaan met voorbereiding voor de opening van de kliniek. Er moet nog van alles geregeld worden; goed dat je toch maar besloten hebben om vroeger naar Nepal af te reizen en voor de zekerheid gaan we over enkele dagen ook naar Mainapokhari in het Dolakha district waar de kliniek is gevestigd. Even kijkje nemen hoe ver het al staat met de kliniek, want weldra moet ook het materiaal uit de container uit Nederland naar daar getransporteerd worden. Ondertussen lijsten maken van x-ray, bloedanalysemachines en nog veel meer. We hebben al enig idee van wat er allemaal moet komen, maar we zijn geen artsen. 

De arts en verpleegkundigen, personen die al werkzaam zijn in het Nagarik Community Teaching Hospital treffen we in de namiddag bij Jagat zijn huis in Bhaktapur. Dus wij richting Jagat door het ondertussen welbekende Nepalese verkeer. Om elf uur zijn we ter plekke en we zijn de eersten, zal wel terug het Nepalese uur zijn. Gelukkig prachtig weer en we installeren ons maar op het terras en genieten van het uitzicht.

Als het medische team arriveert, beginnen we onmiddellijk te vergaderen. De arts, Sangi, is in ieder geval zeer energiek. Een verslag van de vergadering is moeilijk te geven; Nepalezen die door elkaar praten, Nederlanders die onderling overleggen en uiteindelijk worden er in het Engels besluiten genomen. Om het kort te houden, de arts, wordt de manager van de kliniek en zal de zaak trekken. Een van deze dagen zal het materiaal van de Nederlandse container dat bij Jagat is opgeslagen verscheept worden naar Mainapokhari. De lijst met de medische apparatuur wordt kritisch bekeken en de volgende dag zullen, Jagat, dr Sangi, Albert en Fer en de groep wordt steeds groter op pad gaan om de materialen te bekijken en te testen bij de verschillende leveranciers. Zo de vergadering afgelopen, de biertjes komen op tafel en hoor de ook de dal bhat. Dus we eten maar uit beleefdheid en denken, dit wordt de laatste, goed wetende dat dit niet het geval zal zijn.

Een volgende dag, de vergaderingen blijven maar duren, besluiten we toch maar even Thamel, het oude gedeelte van Kathmandu in te lopen om onze klassieke Nepalese pakjes voor de plechtigheid van Marina en de opening van de kliniek te laten aanmeten. In ieder geval hebben we ook de maten mee van de mannen die nog nakomen, dus Patrick en Oeno. Na de wirwar van straatjes en steegjes komen bij de kleermaker die dan toch de geschikte stoffen heeft. Ze willen ons al onmiddellijk in kant en klare pakken steken, maar dat is gezien onze maten toch iets moeilijker dan gedacht. Dus dan maar de maten toespelen, maar zo werkt het natuurlijk niet. Eerst toch nog even onderhandelen over de prijs, want anders ben toch altijd het haasje. Gelukkig hebben we Indira bij ons en die kent de prijzen en weet ook van wanten als het op pingelen aankomt.

Trouwens de maten die we al hadden opgemeten zijn hier eigenlijk irrelevant. Binnenbeen, van heup tot enkel, borstomtrek……ze nemen hier dus echt andere maten. Twee keer iets aan de hals, weet nog altijd niet waarom, de kuitomvang, achteraf is dat wel duidelijk geworden. Dat alles speelt zich dus af in een piepklein winkeltje. Maar met de maten is het natuurlijk nog niet gedaan, nu mochten we ook nog aan de slag om de stof voor broek en tja, hoe moet je het noemen, hemd? uit te kiezen en de stof voor een tja, vestje zonder mouwen. De topie, het hoedje had ik al vorig jaar al voor mijn verjaardag gekregen, dus dat was een probleem minder.

Na vele stoffen bekeken, gevoeld te hebben had ieder dan ook zijn gading gevonden. Zal wel leuk staan, alleen……. mijn slippers of wandelschoenen zal ik toch niet kunnen dragen op zo een pak. Dus op de terugweg maar gestopt bij een grote supermarkt om schoenen te kopen. Het water viel ondertussen met bakken uit de lucht en we rennen dus snel het warenhuis in naar de 4^de verdieping, de schoenenverdieping. Veel keuze en hier heeft men te minste een goede service. Bij elke maat, 37, 38…, 43 staat er een aparte verkoper. Ik twijfelde dus tussen 42 of 43 en kreeg dus te maken met twee verkopers. Omdat Albert ook in die grootte zat, kwam er dus nog een verkoper bij. Voor Fer, tja dat was een probleem, die 45 of 46 lag hier niet voor de hand en dus geen nieuwe schoenen voor Fer. Maar Fer had natuurlijk zijn geheime wapen, Marlies, achter de hand en zij zou hem wel de gepaste schoenen uit Nederland meebrengen zodat hij niet voor joker zou staan.

Na de kledingsperikelen lekker naar het appartement waar ons biertje van 64 cl al op ons lag te wachten in de diepvries. Ondertussen de zon terug van de partij, dus heerlijk genieten op het terras met zicht op de prachtige woleknformaties. Na een paar biertjes gingen we richting bed, waar we heerlijk geslapen hebben….. enkel Mister Roepie, Fer, had een strijdvaardige nacht achter de rug.

Heenreis naar Nepal

Na wat hectische weken en laatste minuut acties dan toch net op de tijd de koffer voor Nepal gepakt. Het wordt eigenlijk al een beetje een routine, weten wat mee te nemen en wetende dat het daar warm is. Deze keer vliegen we niet met Etihad uit Düsseldorf, maar met de Turkish airlines vanuit Brussel naar Istanbul en van daaruit naar Kathmandu.

Na Albert en Fer opgepikt te hebben, rijden we vlot naar Brussel waar Mister Roepie (Fer) een gunstige parkeergelegenheid heeft gevonden voor de auto. Dus mooi geregeld en met de shuttle, een 10 minuten, naar de luchthaven waar we ons vlot kunnen inchecken en de koffers zijn we dan ook al kwijt. Toch nog te vroeg om richting douane te lopen, ook niet wetende of er nog een rokersvoorziening is na de douane, besluiten we nog even naar buiten te gaan.

Buiten op het bankje nog een broodje eten. Vrolijk kijken Albert en Fer niet. Het lijkt wel dat ze aan een laatste avondmaal bezig zijn… Wellicht hebben ze het nationale gerecht van Nepal al voor ogen, en dan kan ik mij daar wel iets bij voorstellen. De Dal Bhat eet men in de morgen, in de middag en in de avond, dus altijd. Het zal wel zeer gezond zijn….. maar liefst toch maar een keer per week voor ons. Is natuurlijk ijdele hoop, want de ervaring heeft ons geleerd dat als we op visite gaan, er altijd Dal Bhat op tafel zal komen. Het bestaat trouwens uit rijst, linzensoep voor over de rijst, een soort spinazie (zeer gezond), andere groenten, en geit of kip klaargemaakt met lokale kruiden zoals koriander, knoflook, gember en masala, een mengsel van kruiden.

Maar goed na ons laatste broodje kaas en ham toch maar richting douane en gate waar we moeten inchecken. Terloops krijgen we te horen dat onze aansluitende vlucht van Istanbul naar Kathmandu 2 uur vertraging heeft. Veel te beleven is er niet op de luchthavens, de routine van laptop uit rugzak, riemen los, metalen voorwerpen zoveel mogelijk in de bakjes leggen om het piepen te vermijden en dan is er toch altijd nog iets dat piept.

De reis an sich verliep voorspoedig, in Istanbul 4 uurtjes ipv 2 uurtjes wachten, maar al bij al mogen we niet klagen want Patrick die week later komt en de grotere groep nog iets later zitten 12 uur in Mumbai (Bombay) vast.

Rond 10 uur in de morgen komen we aan in Kathmandu. Bloedheet, richting visaoffice. Als geroutineerde Nepalgangers hadden we onze visa natuurlijk al thuis ingevuld en voorzien van de nodige pasfoto's en dus snel richting balie vooraleer er een ellenlange rij zou staan. Op weg naar de balie snel nog een klein formuliertje ‘Nepal Immigration’ uit de schappen pakken en onmiddellijk aansluiten en al aanschuivend het formuliertje invullen. Voor de volgende keer hebben we een voorraadje meegenomen en dan kunnen we sneller doorstomen Op een mum van tijd staat er echt een ellenlange rij; veel mensen vergeten dat kleine formuliertje in te vullen en dan kan je dus terug om het formuliertje op te pikken, in te vullen en achteraan aan te sluiten J. Hebben we de eerste keer natuurlijk ook meegemaakt.

Na 20 minuten konden we al op zoek gaan naar onze bagage, die wonder boven wonder al naast de band stond. Dus nog sneller naar buiten, waar Jagat en Indira van Himalayan Leaders, ondertussen vrienden, ons al opwachtten en de bloemenkrans omhingen. Vervolgens richting Gaureghat, een wijk in Kathmandu waar we de komende tijd zullen verblijven.

Het zal in ieder geval een ander verblijf worden, de plechtigheid voor Marina, de werkzaamheden voor de opening van de kraamkliniek waar Marina aan de basis van lag…..